Bu kez bir değişiklik yaparak, beğenerek okuduğum bir yazarı kısaca sizlere tanıtmak istedim. İşte Kalemucu'nun gözünden İhsan Oktay Anar:
İstanbul’a sadece üç kere gidip, İstanbul’u sokak sokak anlatabilen bir yazar var karşımızda. Bu konuda; “ 17. yüzyıl İstanbul’unu yazıyorum, ben dahil şu an yaşayan hiç kimse o İstanbul’u görmedi.” açıklamasını yapan yazara, televizyonlarda, sosyal medyada rastlamak pek mümkün değil. Ege Üniversitesi Felsefe Bölümü’ndeki öğretim üyeliği görevinden 2011’de emekli olan yazarımız, İzmir’de yaşıyor. Kitaplarındaki bütün o üstü kapalı göndermeler, altı dolu dolu cümleler, felsefe birikiminin bir ürünü olsa gerek.
Son zamanlarda, geleneksel romandan az buçuk farklı yazan herkese de postmodernist damgası vuruluyor diyebilirsiniz ama İhsan Oktay Anar, net bir şekilde postmodern romancı. Peki neden? Çünkü, postmodern romanın anahtar tekniği olan üstkurmacayı sadece hikaye içinde hikaye anlatmak için değil, “varlık” meselesini vurgulamak için kullanıyor. Her şeyin bir kurgudan ibaret olduğunu tekrar tekrar hatırlatıyor eserlerinde.Ayrıca başka yazarlara, eserlere ya da metinlere ironik göndermeler yaparak, metinlerarasılık tekniğini de önümüze seriyor.
Romanlarını postmodern akıma dahil etmemiz gerektiği kesin ama tür açısından tam olarak ne tarihi ne de fantastik roman sınıfına dahil edebiliyoruz. İhsan Oktay, okurlarına masallar anlatıyor aslında. Dokusunda tarih, felsefe,fizik,matematik,müzik,coğrafya,resim,
teoloji gibi birçok disiplini içeren masallar hem de. Bu masalları da, mitler,efsaneler, menkıbeler, kıssalar ve kutsal metinlerle süslüyor.Kullandığı ağdalı cümleler, Arapça, Farsça kökenli kelimeler yüzünden ise eleştiriliyor. Oysa onun gerçek okurları biliyor ki, kurguladığı dünyaya ait olan dil neyse onu kullanıyor İhsan Oktay Anar. Henüz yazarla tanışmayanlar, romanlarını yayımlanma tarihine göre okuyabilirler. Yazarın yedi romanı var. Bunlar:
Puslu Kıtalar Atlası (1995)
Kitab-ül Hiyel (1996)
Efrasiyab’ın Hikayeleri ( 1998)
Amat (2005)
Suskunlar (2007)
Yedinci Gün (2012)
Galiz Kahraman (2014)
Ayrıca yazarın 1989 yılında Mor Köpük Dergisi’nin Oyun Özel Sayısı için yazdığı “ Rabnuma” adlı üç sayfalık pek bilinmeyen bir hikayesi var. Bir de yazdıktan sonra yayımlatmaktan vazgeçtiği, Bağdat’ta düello yapmaya hazırlanan iki kılıç ustasının anlatıldığı “Tamu” adlı eseri var ki, fikrini değiştirip bizlerle buluşturacağına dair ümidimi hiç yitirmedim.
İhsan Oktay Anar’ı bu bilgiler ışığında okursanız, onu anlamanız da kolaylaşacaktır. Özellikle bir İhsan Oktay kitabına başladığınızda ilk sayfalarda hikayeye dahil olabilmek için sabredin ve kendinizi gizemli bir dünyaya tanık olmaktan mahrum etmeyin.
İstanbul’a sadece üç kere gidip, İstanbul’u sokak sokak anlatabilen bir yazar var karşımızda. Bu konuda; “ 17. yüzyıl İstanbul’unu yazıyorum, ben dahil şu an yaşayan hiç kimse o İstanbul’u görmedi.” açıklamasını yapan yazara, televizyonlarda, sosyal medyada rastlamak pek mümkün değil. Ege Üniversitesi Felsefe Bölümü’ndeki öğretim üyeliği görevinden 2011’de emekli olan yazarımız, İzmir’de yaşıyor. Kitaplarındaki bütün o üstü kapalı göndermeler, altı dolu dolu cümleler, felsefe birikiminin bir ürünü olsa gerek.
Son zamanlarda, geleneksel romandan az buçuk farklı yazan herkese de postmodernist damgası vuruluyor diyebilirsiniz ama İhsan Oktay Anar, net bir şekilde postmodern romancı. Peki neden? Çünkü, postmodern romanın anahtar tekniği olan üstkurmacayı sadece hikaye içinde hikaye anlatmak için değil, “varlık” meselesini vurgulamak için kullanıyor. Her şeyin bir kurgudan ibaret olduğunu tekrar tekrar hatırlatıyor eserlerinde.Ayrıca başka yazarlara, eserlere ya da metinlere ironik göndermeler yaparak, metinlerarasılık tekniğini de önümüze seriyor.
Romanlarını postmodern akıma dahil etmemiz gerektiği kesin ama tür açısından tam olarak ne tarihi ne de fantastik roman sınıfına dahil edebiliyoruz. İhsan Oktay, okurlarına masallar anlatıyor aslında. Dokusunda tarih, felsefe,fizik,matematik,müzik,coğrafya,resim,
teoloji gibi birçok disiplini içeren masallar hem de. Bu masalları da, mitler,efsaneler, menkıbeler, kıssalar ve kutsal metinlerle süslüyor.Kullandığı ağdalı cümleler, Arapça, Farsça kökenli kelimeler yüzünden ise eleştiriliyor. Oysa onun gerçek okurları biliyor ki, kurguladığı dünyaya ait olan dil neyse onu kullanıyor İhsan Oktay Anar. Henüz yazarla tanışmayanlar, romanlarını yayımlanma tarihine göre okuyabilirler. Yazarın yedi romanı var. Bunlar:
Puslu Kıtalar Atlası (1995)
Kitab-ül Hiyel (1996)
Efrasiyab’ın Hikayeleri ( 1998)
Amat (2005)
Suskunlar (2007)
Yedinci Gün (2012)
Galiz Kahraman (2014)
Ayrıca yazarın 1989 yılında Mor Köpük Dergisi’nin Oyun Özel Sayısı için yazdığı “ Rabnuma” adlı üç sayfalık pek bilinmeyen bir hikayesi var. Bir de yazdıktan sonra yayımlatmaktan vazgeçtiği, Bağdat’ta düello yapmaya hazırlanan iki kılıç ustasının anlatıldığı “Tamu” adlı eseri var ki, fikrini değiştirip bizlerle buluşturacağına dair ümidimi hiç yitirmedim.
İhsan Oktay Anar’ı bu bilgiler ışığında okursanız, onu anlamanız da kolaylaşacaktır. Özellikle bir İhsan Oktay kitabına başladığınızda ilk sayfalarda hikayeye dahil olabilmek için sabredin ve kendinizi gizemli bir dünyaya tanık olmaktan mahrum etmeyin.
